นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ความทรงจำที่หายไปของลินดา
ลินดา สาวน้อยวัย 17 ปี ที่กำลังเผชิญกับความสูญเสียอันใหญ่หลวง เพราะเธอสูญเสียความทรงจำที่สำคัญที่สุด เกี่ยวกับแม่ที่เสียชีวิตไป
ผู้เข้าชมรวม
26
ผู้เข้าชมเดือนนี้
14
ผู้เข้าชมรวม
26
หมวด : ซึ้งกินใจ
อัปเดตล่าสุด : 30 ก.ย. 67 / 15:48 น.
โรแมนติก ซึ้งกินใจ ความรัก ฟิน หวาน ลูก รัก แม่ ครอบครัว อนาคต เมือง ความทรงจำ ตามหา สิ่งที่หายไป ลูกและแม่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
ความทรงจำที่หายไป
ในปี 2045 เทคโนโลยีการแลกเปลี่ยนความทรงจำได้เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตผู้คน โดยมีบริษัทชื่อ "Memoria" ซึ่งพัฒนาอุปกรณ์ที่ทำให้ผู้ใช้สามารถส่งผ่านและแลกเปลี่ยนความทรงจำกันได้ ในบรรดาผู้ใช้คือ "ลินดา" สาวน้อยวัย 17 ปี ที่กำลังเผชิญกับความสูญเสียอันใหญ่หลวง เพราะเธอสูญเสียความทรงจำที่สำคัญที่สุด—ความทรงจำเกี่ยวกับแม่ที่เสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้ว
ในคืนหนึ่ง ลินดาได้ตัดสินใจที่จะเข้าไปในโลกเสมือนจริงของ Memoria เพื่อค้นหาความทรงจำที่หายไป เธอสวมอุปกรณ์และหลับไปในขณะที่ใจเต็มไปด้วยความหวังว่าจะได้พบแม่อีกครั้ง แต่เมื่อเธอตื่นขึ้นในโลกเสมือนจริงนั้น เธอพบว่าโลกนี้ไม่เหมือนที่คิดไว้เลย มันเต็มไปด้วยภาพสะท้อนของความทรงจำที่ขัดแย้งกัน มีเสียงของผู้คนที่พูดคุยกัน แต่ไม่มีใครเห็นเธอ
ระหว่างการค้นหา ลินดาได้พบกับ "เธียร" ชายหนุ่มที่ดูเหมือนรู้เกี่ยวกับความทรงจำของเธอ เขาบอกเธอว่ามีคนพยายามปกป้องความทรงจำของเธอไว้ เพราะมันมีความลับเกี่ยวกับการล่มสลายของโลกจริง ความทรงจำนั้นไม่เพียงแต่เป็นความทรงจำส่วนตัว แต่ยังเกี่ยวข้องกับการทดลองที่นำไปสู่การสร้างเทคโนโลยีนี้ การเปิดเผยความจริงอาจทำให้เกิดวิกฤติในโลกแห่งความเป็นจริง
ลินดาตัดสินใจที่จะตามหาแม่ของเธอ เธอและเธียรเดินทางผ่านความทรงจำต่างๆ แต่ยิ่งเธอค้นหามากเท่าไหร่ ความจริงก็ยิ่งซับซ้อนขึ้น เมื่อเธอเข้าถึงความทรงจำที่ถูกล็อกไว้ เธอพบภาพของแม่ที่กำลังร้องไห้และบอกเธอว่า "อย่าเปิดเผยความจริง ถ้ามันจะทำให้คนอื่นต้องทุกข์ทรมาน"
ในที่สุด ลินดาต้องเผชิญกับการตัดสินใจที่ยากลำบาก—จะเปิดเผยความลับหรือเก็บมันไว้เพื่อปกป้องอนาคตของมนุษยชาติ ความรักของแม่หรือความจริงที่อาจทำให้โลกล่มสลาย?
ลินดานึกถึงคำพูดของแม่แล้วตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว เธอเลือกที่จะปกป้องความทรงจำและเก็บความลับนั้นไว้ในใจ เธอออกจากโลกเสมือนจริงด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง แต่ก็มีความเข้มแข็งในใจว่าเธอได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน
เมื่อเธอกลับมาในโลกจริง ความทรงจำที่หายไปยังคงอยู่ในใจของเธอ แต่เธอรู้ว่าความรักของแม่จะอยู่กับเธอตลอดไป และเธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าความทรงจำนี้จะไม่หายไปอีกครั้ง
หลังจากออกจากโลกเสมือนจริง ลินดารู้สึกเหมือนน้ำหนักของโลกทั้งใบถ่วงอยู่ที่หัวใจของเธอ แม้ว่าจะเลือกที่จะเก็บความลับไว้ แต่เธอก็รู้สึกถึงความไม่แน่นอนที่เธอต้องเผชิญในโลกแห่งความเป็นจริง นั่นคือการตัดสินใจที่ทำให้เธอต้องอยู่กับความสับสนและความรู้สึกผิด
หลายสัปดาห์หลังจากนั้น เธอพยายามทำชีวิตประจำวันให้เป็นปกติ แม้จะมีเพื่อนๆ ที่เข้าใจและคอยอยู่เคียงข้าง แต่ลินดาก็รู้สึกว่าตนเองถูกตัดขาดจากโลกใบนี้ เธอเริ่มใช้เวลามากขึ้นกับงานอาสาสมัครในศูนย์ดูแลผู้สูงอายุ เพราะเธอหวังว่าจะได้พบกับผู้คนที่มีเรื่องราวชีวิตที่น่าสนใจ และบางทีอาจช่วยเติมเต็มความว่างเปล่าที่อยู่ในใจของเธอ
วันหนึ่ง ขณะที่เธออยู่ในศูนย์ ลินดาได้พบกับคุณป้าเอลา ผู้หญิงสูงอายุที่มีแววตาเจิดจ้าดุจดวงดาว และมีรอยยิ้มที่อบอุ่น แม้ว่าเธอจะพูดคุยกันด้วยเรื่องเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกว่าเธอมีความเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งกับคุณป้าอย่างประหลาด เมื่อคุณป้าเอลาเริ่มเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของเธอ ลินดาก็รู้สึกถึงความอบอุ่นและความรักในคำพูดของคุณป้า
คุณป้าเอลาค่อยๆ เปิดเผยว่าเธอเคยสูญเสียลูกสาวไปในอุบัติเหตุ และความเจ็บปวดที่เธอมีนั้นทำให้เธอเข้าใจความรู้สึกของลินดาได้เป็นอย่างดี คุณป้าถามลินดาว่าเธอมีความทรงจำที่ดีที่สุดเกี่ยวกับแม่ของเธอหรือไม่ และลินดาเริ่มเล่าความทรงจำที่ทำให้เธอมีความสุข รวมถึงความทรงจำเกี่ยวกับวันที่แม่พาเธอไปสวนสาธารณะ การเล่นด้วยกัน และเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความรัก
ในระหว่างการสนทนา ลินดารู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังนำความทรงจำที่หายไปกลับคืนมา คุณป้าเอลาได้บอกกับเธอว่า "ความทรงจำที่เรารักจะไม่มีวันหายไป ถ้าเราเก็บรักษามันในใจ" คำพูดนี้ทำให้ลินดาเริ่มเข้าใจว่าเธอไม่จำเป็นต้องเปิดเผยความลับเพื่อให้ความทรงจำเหล่านั้นมีค่า เธอสามารถเก็บรักษามันไว้ในใจและทำให้มันมีชีวิตอยู่ผ่านการกระทำและการแบ่งปันกับคนอื่น
กลับบ้านในคืนนั้น ลินดารู้สึกมีความหวังมากขึ้น เธอเริ่มเขียนบันทึกเกี่ยวกับความทรงจำของแม่ รวมถึงความรักและสิ่งที่แม่สอนเธอ เธอหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะสามารถแบ่งปันเรื่องราวเหล่านี้กับคนอื่นๆ เพื่อให้ความรักของแม่ยังคงมีชีวิตอยู่
ในระหว่างที่เธอเดินทางต่อไปในชีวิต เธอได้พบกับโอกาสใหม่ๆ ที่ทำให้เธอเติบโตเป็นคนที่เข้มแข็งมากขึ้น และทุกครั้งที่เธอเผชิญกับความท้าทาย ลินดาจะนึกถึงคุณป้าเอลาและคำพูดของเธอเสมอ
แม้ว่าความทรงจำที่หายไปอาจจะไม่กลับมา แต่ความรักของแม่จะคงอยู่ในใจของลินดาตลอดไป เป็นแรงผลักดันให้เธอก้าวไปข้างหน้า เธอตระหนักว่าไม่ว่าความจริงจะซับซ้อนเพียงใด เธอก็ยังสามารถเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ด้วยความรักและความทรงจำที่สวยงามของแม่ แม้จะอยู่ในโลกที่ไม่แน่นอนก็ตาม
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และลินดาค้นพบว่าการแบ่งปันความทรงจำที่มีค่าเป็นสิ่งที่สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตได้ ในทุกๆ วัน เธอจะไปที่ศูนย์ดูแลผู้สูงอายุและพูดคุยกับคุณป้าเอลา รวมถึงผู้สูงอายุคนอื่นๆ เล่าเรื่องราวความทรงจำที่มีค่าและฟังเรื่องราวของพวกเขา
วันหนึ่ง ขณะที่กำลังคุยกับคุณป้าเอลา เธอได้ข้อเสนอที่ไม่คาดคิด เมื่อคุณป้าได้เสนอให้ลินดาช่วยจัดทำหนังสือรวบรวมความทรงจำจากผู้สูงอายุที่ศูนย์ โดยให้พวกเขาแบ่งปันเรื่องราวชีวิตและประสบการณ์ที่มีค่า ซึ่งจะเป็นมรดกที่มีความหมายให้กับคนรุ่นต่อไป
ลินดารู้สึกตื่นเต้นกับแนวคิดนี้ และเริ่มต้นทำงานทันที เธอช่วยผู้สูงอายุแต่ละคนเขียนเรื่องราวในรูปแบบที่พวกเขาต้องการ บางคนเลือกที่จะเขียนเป็นเรื่องสั้น บางคนเลือกใช้ภาพถ่ายและคำบรรยาย แต่ละเรื่องราวนั้นเต็มไปด้วยความรักและประสบการณ์ที่มีค่า
ระหว่างที่ทำงานนี้ ลินดาเริ่มเข้าใจว่าแม้แต่ความทรงจำที่เจ็บปวดก็มีคุณค่า ในการช่วยให้เราเติบโตและเรียนรู้เกี่ยวกับชีวิต ในการฟังเรื่องราวของผู้อื่น เธอพบว่าตนเองไม่ใช่คนเดียวที่ต้องเผชิญกับการสูญเสีย และความเข้มแข็งของผู้สูงอายุที่เล่าเรื่องราวของพวกเขานั้นทำให้เธอมีความหวัง
เมื่อโครงการหนังสือเสร็จสิ้น ลินดาได้จัดงานเปิดตัวที่ศูนย์ดูแลผู้สูงอายุ ทุกคนที่มีส่วนร่วมได้รับเชิญมาเพื่อแบ่งปันความทรงจำและประสบการณ์ที่มีค่า มีการอ่านเรื่องราวจากหนังสือที่ได้ทำขึ้น ซึ่งเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและน้ำตาแห่งความสุข
ในคืนที่มีการเปิดตัว ลินดาได้รับเกียรติให้กล่าวสุนทรพจน์ และในช่วงท้ายของคำพูดเธอได้กล่าวถึงแม่ของเธอ ความรักและบทเรียนที่แม่มอบให้ รวมถึงความสำคัญของการแบ่งปันความทรงจำว่าเป็นสิ่งที่ช่วยเชื่อมโยงผู้คนเข้าด้วยกัน
“ในโลกที่มีความไม่แน่นอนนี้ ความรักและความทรงจำเป็นสิ่งที่ทำให้เรายังคงอยู่” ลินดาพูดด้วยเสียงที่แน่วแน่ “ทุกคนมีเรื่องราวที่สำคัญ และเมื่อเราร่วมกันแบ่งปัน เราสามารถสร้างสังคมที่เต็มไปด้วยความเข้าใจและความเห็นอกเห็นใจ”
เมื่อเสียงปรบมือดังก้องขึ้น ลินดารู้สึกว่าความทรงจำของแม่และความรักที่เธอมีอยู่จะไม่หายไปไหน เธอได้สร้างสะพานที่เชื่อมโยงผู้คนเข้าด้วยกันด้วยความรักและความทรงจำ
ในที่สุด ลินดาก็เรียนรู้ว่าความทรงจำไม่เพียงแค่เป็นอดีต แต่ยังเป็นแรงบันดาลใจให้เธอสร้างอนาคตที่มีความหมาย ในโลกที่เต็มไปด้วยความท้าทาย เธอตั้งใจที่จะเป็นผู้ส่งต่อความรักและความทรงจำของคนที่เธอรัก ให้กับผู้คนที่เข้ามาในชีวิตของเธอ
นิยายเรื่องนี้จบลงด้วยภาพของลินดายืนอยู่ท่ามกลางผู้คนในงาน เธอรู้ว่าชีวิตจะมีอุปสรรค แต่เธอมีความมั่นใจว่าความทรงจำและความรักจะนำพาเธอไปสู่อนาคตที่สดใสเสมอ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
วามทรำที่หายไป
ในปี 2045 เทโนโลยีารแลเปลี่ยนวามทรำไ้เ้ามาเปลี่ยนแปลีวิผู้น โยมีบริษัทื่อ "Memoria" ึ่พันาอุปร์ที่ทำให้ผู้ใ้สามารถส่ผ่านและแลเปลี่ยนวามทรำันไ้ ในบรราผู้ใ้ือ "ลินา" สาวน้อยวัย 17 ปี ที่ำลัเผิับวามสูเสียอันให่หลว เพราะเธอสูเสียวามทรำที่สำัที่สุ—วามทรำเี่ยวับแม่ที่เสียีวิไปเมื่อปีที่แล้ว
ในืนหนึ่ ลินาไ้ัสินใที่ะเ้าไปในโลเสมือนริอ Memoria เพื่อ้นหาวามทรำที่หายไป เธอสวมอุปร์และหลับไปในะที่ใเ็มไป้วยวามหวัว่าะไ้พบแม่อีรั้ แ่เมื่อเธอื่นึ้นในโลเสมือนรินั้น เธอพบว่าโลนี้ไม่เหมือนที่ิไว้เลย มันเ็มไป้วยภาพสะท้อนอวามทรำที่ัแย้ัน มีเสียอผู้นที่พูุยัน แ่ไม่มีใรเห็นเธอ
ระหว่าาร้นหา ลินาไ้พบับ "เธียร" ายหนุ่มทีู่เหมือนรู้เี่ยวับวามทรำอเธอ เาบอเธอว่ามีนพยายามปป้อวามทรำอเธอไว้ เพราะมันมีวามลับเี่ยวับารล่มสลายอโลริ วามทรำนั้นไม่เพียแ่เป็นวามทรำส่วนัว แ่ยัเี่ยว้อับารทลอที่นำไปสู่ารสร้าเทโนโลยีนี้ ารเปิเผยวามริอาทำให้เิวิฤิในโลแห่วามเป็นริ
ลินาัสินใที่ะามหาแม่อเธอ เธอและเธียรเินทาผ่านวามทรำ่าๆ แ่ยิ่เธอ้นหามาเท่าไหร่ วามริ็ยิ่ับ้อนึ้น เมื่อเธอเ้าถึวามทรำที่ถูล็อไว้ เธอพบภาพอแม่ที่ำลัร้อไห้และบอเธอว่า "อย่าเปิเผยวามริ ถ้ามันะทำให้นอื่น้อทุ์ทรมาน"
ในที่สุ ลินา้อเผิับารัสินใที่ยาลำบา—ะเปิเผยวามลับหรือเ็บมันไว้เพื่อปป้ออนาอมนุษยาิ วามรัอแม่หรือวามริที่อาทำให้โลล่มสลาย?
ลินานึถึำพูอแม่แล้วัสินใอย่าเ็เี่ยว เธอเลือที่ะปป้อวามทรำและเ็บวามลับนั้นไว้ในใ เธอออาโลเสมือนริ้วยวามรู้สึที่หนัอึ้ แ่็มีวามเ้มแ็ในใว่าเธอไ้เลือสิ่ที่ีที่สุสำหรับทุน
เมื่อเธอลับมาในโลริ วามทรำที่หายไปยัอยู่ในใอเธอ แ่เธอรู้ว่าวามรัอแม่ะอยู่ับเธอลอไป และเธอะทำทุอย่าเพื่อให้แน่ใว่าวามทรำนี้ะไม่หายไปอีรั้
หลัาออาโลเสมือนริ ลินารู้สึเหมือนน้ำหนัอโลทั้ใบถ่วอยู่ที่หัวใอเธอ แม้ว่าะเลือที่ะเ็บวามลับไว้ แ่เธอ็รู้สึถึวามไม่แน่นอนที่เธอ้อเผิในโลแห่วามเป็นริ นั่นือารัสินใที่ทำให้เธอ้ออยู่ับวามสับสนและวามรู้สึผิ
หลายสัปาห์หลัานั้น เธอพยายามทำีวิประำวันให้เป็นปิ แม้ะมีเพื่อนๆ ที่เ้าใและอยอยู่เีย้า แ่ลินา็รู้สึว่านเอถูัาาโลใบนี้ เธอเริ่มใ้เวลามาึ้นับานอาสาสมัรในศูนย์ูแลผู้สูอายุ เพราะเธอหวัว่าะไ้พบับผู้นที่มีเรื่อราวีวิที่น่าสนใ และบาทีอา่วยเิมเ็มวามว่าเปล่าที่อยู่ในใอเธอ
วันหนึ่ ะที่เธออยู่ในศูนย์ ลินาไ้พบับุป้าเอลา ผู้หิสูอายุที่มีแววาเิ้าุวาว และมีรอยยิ้มที่อบอุ่น แม้ว่าเธอะพูุยัน้วยเรื่อเล็น้อย แ่ลับรู้สึว่าเธอมีวามเื่อมโยที่ลึึ้ับุป้าอย่าประหลา เมื่อุป้าเอลาเริ่มเล่าเรื่อราวเี่ยวับีวิอเธอ ลินา็รู้สึถึวามอบอุ่นและวามรัในำพูอุป้า
ุป้าเอลา่อยๆ เปิเผยว่าเธอเยสูเสียลูสาวไปในอุบัิเหุ และวามเ็บปวที่เธอมีนั้นทำให้เธอเ้าใวามรู้สึอลินาไ้เป็นอย่าี ุป้าถามลินาว่าเธอมีวามทรำที่ีที่สุเี่ยวับแม่อเธอหรือไม่ และลินาเริ่มเล่าวามทรำที่ทำให้เธอมีวามสุ รวมถึวามทรำเี่ยวับวันที่แม่พาเธอไปสวนสาธาระ ารเล่น้วยัน และเสียหัวเราะที่เ็มไป้วยวามรั
ในระหว่าารสนทนา ลินารู้สึเหมือนว่าเธอำลันำวามทรำที่หายไปลับืนมา ุป้าเอลาไ้บอับเธอว่า "วามทรำที่เรารัะไม่มีวันหายไป ถ้าเราเ็บรัษามันในใ" ำพูนี้ทำให้ลินาเริ่มเ้าใว่าเธอไม่ำเป็น้อเปิเผยวามลับเพื่อให้วามทรำเหล่านั้นมี่า เธอสามารถเ็บรัษามันไว้ในใและทำให้มันมีีวิอยู่ผ่านารระทำและารแบ่ปันับนอื่น
ลับบ้านในืนนั้น ลินารู้สึมีวามหวัมาึ้น เธอเริ่มเียนบันทึเี่ยวับวามทรำอแม่ รวมถึวามรัและสิ่ที่แม่สอนเธอ เธอหวัว่าสัวันหนึ่เธอะสามารถแบ่ปันเรื่อราวเหล่านี้ับนอื่นๆ เพื่อให้วามรัอแม่ยัมีีวิอยู่
ในระหว่าที่เธอเินทา่อไปในีวิ เธอไ้พบับโอาสใหม่ๆ ที่ทำให้เธอเิบโเป็นนที่เ้มแ็มาึ้น และทุรั้ที่เธอเผิับวามท้าทาย ลินาะนึถึุป้าเอลาและำพูอเธอเสมอ
แม้ว่าวามทรำที่หายไปอาะไม่ลับมา แ่วามรัอแม่ะอยู่ในใอลินาลอไป เป็นแรผลัันให้เธอ้าวไป้าหน้า เธอระหนัว่าไม่ว่าวามริะับ้อนเพียใ เธอ็ยัสามารถเลือที่ะมีีวิอยู่้วยวามรัและวามทรำที่สวยามอแม่ แม้ะอยู่ในโลที่ไม่แน่นอน็าม
เวลาผ่านไปอย่ารวเร็ว และลินา้นพบว่าารแบ่ปันวามทรำที่มี่าเป็นสิ่ที่สามารถเปลี่ยนแปลีวิไ้ ในทุๆ วัน เธอะไปที่ศูนย์ูแลผู้สูอายุและพูุยับุป้าเอลา รวมถึผู้สูอายุนอื่นๆ เล่าเรื่อราววามทรำที่มี่าและฟัเรื่อราวอพวเา
วันหนึ่ ะที่ำลัุยับุป้าเอลา เธอไ้้อเสนอที่ไม่าิ เมื่อุป้าไ้เสนอให้ลินา่วยัทำหนัสือรวบรวมวามทรำาผู้สูอายุที่ศูนย์ โยให้พวเาแบ่ปันเรื่อราวีวิและประสบาร์ที่มี่า ึ่ะเป็นมรที่มีวามหมายให้ับนรุ่น่อไป
ลินารู้สึื่นเ้นับแนวินี้ และเริ่ม้นทำานทันที เธอ่วยผู้สูอายุแ่ละนเียนเรื่อราวในรูปแบบที่พวเา้อาร บานเลือที่ะเียนเป็นเรื่อสั้น บานเลือใ้ภาพถ่ายและำบรรยาย แ่ละเรื่อราวนั้นเ็มไป้วยวามรัและประสบาร์ที่มี่า
ระหว่าที่ทำานนี้ ลินาเริ่มเ้าใว่าแม้แ่วามทรำที่เ็บปว็มีุ่า ในาร่วยให้เราเิบโและเรียนรู้เี่ยวับีวิ ในารฟัเรื่อราวอผู้อื่น เธอพบว่านเอไม่ใ่นเียวที่้อเผิับารสูเสีย และวามเ้มแ็อผู้สูอายุที่เล่าเรื่อราวอพวเานั้นทำให้เธอมีวามหวั
เมื่อโรารหนัสือเสร็สิ้น ลินาไ้ัานเปิัวที่ศูนย์ูแลผู้สูอายุ ทุนที่มีส่วนร่วมไ้รับเิมาเพื่อแบ่ปันวามทรำและประสบาร์ที่มี่า มีารอ่านเรื่อราวาหนัสือที่ไ้ทำึ้น ึ่เ็มไป้วยเสียหัวเราะและน้ำาแห่วามสุ
ในืนที่มีารเปิัว ลินาไ้รับเียริให้ล่าวสุนทรพน์ และใน่วท้ายอำพูเธอไ้ล่าวถึแม่อเธอ วามรัและบทเรียนที่แม่มอบให้ รวมถึวามสำัอารแบ่ปันวามทรำว่าเป็นสิ่ที่่วยเื่อมโยผู้นเ้า้วยัน
“ในโลที่มีวามไม่แน่นอนนี้ วามรัและวามทรำเป็นสิ่ที่ทำให้เรายัอยู่” ลินาพู้วยเสียที่แน่วแน่ “ทุนมีเรื่อราวที่สำั และเมื่อเราร่วมันแบ่ปัน เราสามารถสร้าสัมที่เ็มไป้วยวามเ้าใและวามเห็นอเห็นใ”
เมื่อเสียปรบมือั้อึ้น ลินารู้สึว่าวามทรำอแม่และวามรัที่เธอมีอยู่ะไม่หายไปไหน เธอไ้สร้าสะพานที่เื่อมโยผู้นเ้า้วยัน้วยวามรัและวามทรำ
ในที่สุ ลินา็เรียนรู้ว่าวามทรำไม่เพียแ่เป็นอี แ่ยัเป็นแรบันาลใให้เธอสร้าอนาที่มีวามหมาย ในโลที่เ็มไป้วยวามท้าทาย เธอั้ใที่ะเป็นผู้ส่่อวามรัและวามทรำอนที่เธอรั ให้ับผู้นที่เ้ามาในีวิอเธอ
นิยายเรื่อนี้บล้วยภาพอลินายืนอยู่ท่ามลาผู้นในาน เธอรู้ว่าีวิะมีอุปสรร แ่เธอมีวามมั่นใว่าวามทรำและวามรัะนำพาเธอไปสู่อนาที่สใสเสมอ
ผลงานอื่นๆ ของ PSTARS ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ PSTARS
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น